Duchowość

W centrum życia i posługi MISJONARZA CPPS znajduje się KREW CHRYSTUSA. Ten znak Bożej miłości określa (opisuje, wyjaśnia) sposób, w jaki MISJONARZE rozumieją:

• Królestwo Boże
• Siebie samych jako tych, którzy są wzywani i wysyłani
• Przesłanie i słowo, które głoszą
• To, co jest ich duchową motywacją
• To, w jaki sposób dzielą się życiem i misją w Więzi Miłości

MISJONARZ stawia KREW CHRYSTUSA w centrum swojego powołania. Ten wyraz Bożej miłości wzywa do:

• Wyjścia do ludzi pozostających na marginesie (obrzeżach) społeczeństwa, biednych, bezsilnych
• Tych, którzy nadal są wykluczeni z udziału w Nowym Przymierzu
• Bycia z ofiarami ucisku i przemocy oraz do ich oprawców
• Bycia solidarnymi ze wszystkimi, którzy cierpią z powodu poczucia braku godności
• Bycia prorokami: do opierania się kłamstwom, niesprawiedliwości i temu wszystkiemu, co jest sprzeczne z wartościami Królestwa Bożego
• Wspierania i umacniania ludzi w ich godności i poczuciu wartości
• Dawania świadectwa ewangelicznej nadziei
• Zmagań (walki) o przyjście Królestwa Bożego

Misja

Bycie MISJONARZEM charakteryzuje naszą postawę i zaangażowanie w posłudze apostolskiej i duszpasterskiej. Bycie MISJONARZEM wzywa do:

• Czytania znaków czasu i pragnienia bycia posłanym
• Bycia ewangelizowanym przez żywe Słowo Boże obecne w ludziach i kulturze, do której jest się posłanym (zanim przemówi, słucha z uwagą i szacunkiem) oraz do bycia ewangelizowanym przez Słowo Boże objawione w Jezusie Chrystusie, po to aby samemu ewangelizować:
  – poprzez głoszenie Słowa Bożego
  – poprzez dawanie świadectwa swoim stylem życia
  – poprzez promowanie pokoju i sprawiedliwości
  – poprzez obronę praw i godności człowieka
• Tego, by pozwolić Słowu Bożemu przemienić całe ludzkie życie (i kulturę)
• Tego, by doceniać inne modele kościoła i tworzyć inne sposoby bycia we wspólnocie
• Współpracy ze świeckimi w posłudze apostolskiej
• Miłości przeżywanej w celibacie, co pozwala na radykalną odpowiedź, gdziekolwiek i do kogo wzywa Krew Chrystusa

Poświęcając się temu misyjnemu wysiłkowi, MISJONARZ charakteryzuje się postawą:

• Wewnętrznej wolności i ubóstwa ducha
• Mobilności i elastyczności
• Otwartości i dyspozycyjności

Wspólnota

Jesteśmy ZGROMADZENIEM (CONGREGATIO). Żyjemy we wspólnocie, bo ona jest wsparciem dla naszej misji. Zgromadzenie docenia i szanuje indywidualne dary i talenty każdego jej członka, a z drugiej strony zaprasza MISJONARZA do ofiarowania tych darów i talentów misji Zgromadzenia.

To życie wspólnotowe charakteryzuje się:

• Życiem razem (wspólnie), chyba że potrzeby apostolskie czy duszpasterskie wymagają czegoś innego
• Pokorą, która uznaje współzależność
• Duchem dialogu, w którym MISJONARZE zgadzają się co do projektu wspólnego i wspólnotowego.

Ten projekt wspólnotowy obejmuje wspólną modlitwę, wspólną posługę, wspólną rekreację, wspólne posiłki i udział w każdym innym projekcie, który spełnia potrzeby MISJONARZY.
MISJONARZE podejmują ten wspólny projekt i są za niego współodpowiedzialni oraz za wszystkie inne decyzje podjęte wspólnie Nasze zobowiązanie wobec siebie nawzajem wynika z WIĘZI MIŁOŚCI. W tej WIĘZI MIŁOŚCI każdy MISJONARZ może być tym, kim naprawdę jest oraz podjąć ryzyko niepowodzenia i zaufać miłosierdziu i przebaczeniu innych.

Ta WIĘŹ MIŁOŚCI zakłada:

• Dzielenie się swoimi mocnymi i słabymi stronami w duchu wzajemnego zaufania
• Przyjmowanie każdego takim, jaki jest
• Ducha nieustannego pojednania
• Ducha nieustannego nawrócenia
• Ducha gościnności
• Wsparcie i zachętę dla każdego, tak aby mógł przyjąć misję i zgodzić się na obecność w nowych i nieznanych miejscach, do których wzywa go Krew Chrystusa

Członkowie Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa, jako wspólnota, spotykają się często przy stole eucharystycznym. To przy tym stole celebrowana jest nasza WIĘŹ MIŁOŚCI i tam doświadczamy uzdrowienia i umocnienia w naszej misji. To przy tym eucharystycznym stole Kielich Przymierza tworzy wspólnotę i „wzywa nas do miejsc, do których nie chcielibyśmy iść”.